Als IC-Neonatologie/Obstetrie verpleegkundige wil ik bepaalde visuele punten gaan delen met mijn collega’s. Ik wil overdragen wat ik belangrijk vind en waar ik voor sta.
Iets wat ik heel erg belangrijk vindt is dat ik mijn leven lang kan blijven leren en ontwikkelen. De zorg veranderd en wij als verpleegkundige veranderen mee. Daar waar een EPD nu normaal is geworden deden wij dit vroeger op papier, iets wat nu heel actueel is het doen van telefonische consulten in verband met de Covid-19 de digitale gezondheidszorg gaat hiermee in een stroom versnelling (Visscher, 2021).
Deze veranderingen kunnen soms heel snel gaan en daarom vindt ik het belangrijk dat er een veilige cultuur heerst op mijn toekomstige afdeling waarin je van elkaar en met elkaar een leven lang kan blijven leren.
Het creëren en behouden van een veilige cultuur vergt een stukje verpleegkundig leiderschap waarbij we op onszelf en de taken als verpleegkundige EBP moeten reflecteren. In een veilige cultuur vindt ik het belangrijk dat je elkaar kan aanspreken waarbij feedback en feed forward centraal staan maar wij als verpleegkundige zeker de complimenten niet moeten vergeten.
In de beroepscode staat beschreven dat je als verpleegkundige samen werkt met teamgenoten en vakgenoten maar ook met zorgverleners van andere disciplines, niet-zorgverleners, mantelzorgers en vrijwilligers (CGMV vakorganisatie voor christenen et al., 2015).
Samen hebben wij een doel en dat is het kind, de patiënt, beter maken. We doen het samen, ieder heeft zijn eigen kwaliteiten en taken en we kunnen deze kwaliteiten als team bundelen om het uiteindelijke doel te behalen. Ik vindt het belangrijk dat we allemaal gelijk zijn en niet tegen elkaar op kijken. Samen staan we sterker, een team een taak!
Family Centred Care is iets wat ik ook heel belangrijk vind, dit vind ik extra belangrijk bij de zorg aan kinderen. Kinderen zijn kwetsbaar en de aanwezigheid van familie kan het beste medicijn zijn om een kind beter te laten voelen (Ronald McDonald Kinderfonds Nedeland, 2020).
Tijdens mijn stages en mijn toekomstig beroep als verpleegkundige probeer ik ouders zoveel mogelijk te betrekken bij de zorg. Ik bouw een vertrouwensrelatie op waarin geen enkele vraag gek of raar is. Ook probeer ik altijd mijn gespreksvoering aan te passen op het niveau van kind en ouder, ik leg uit wat ik doe. Bepaalde handelingen die ouders ook kunnen doen probeer ik de ouders aan te leren om zo het zelfmanagement te stimuleren. Voor kinderen is het vaak veel fijner als mama of papa een handeling uitvoert dan zo een zuster in een witte jas. Op deze manier probeer ik toch de mindere momenten in het ziekenhuis zo fijn mogelijk te houden.
Ik zeg zelf altijd een glimlach van een kind, een knuffel, een tekening of een compliment is waar ik het voor doe. Ondanks dat het ziekenhuis een minderleuke omgeving kan zijn probeer ik ze toch met een positief naar huis te laten gaan. Stiekem vind ik de samenwerking tussen mij, het kind en de ouders het allerleukste wat er is.
